Alex roadie naar Corcubion

Na een gezonde nachtrust en een lekker ontbijt staan er weer 22 km op het program.
Het is frisjes wanneer we vertrekken.
We klimmen uit het dal van Corcubion, rustig stijgend. We zien de zo'n net boven een bergrug uitkomen en dit geeft bijzondere lichteffecten.
Het is mistig/nevelig. Soms lopen we door de mist, soms in de zo'n. Na een forse klim kunnen de dikke vesten uit. Er is wel regelmatig een kil, volgens Kitty fris windje. We lopen door een prachtig gebied, afwisselend bos en ruigte. Op de heuveltoppen staan windmolens,soms verdwijnen ze in de wolken, soms helder zichtbaar in de zon. De weg is meestal verharde aten slagen. Af en toe wat asfalt, of stukjes langs een weg. Na ca 3/4 km zien we een bar. We vinden het te vroeg en lopen dor. Soms zien we plotseling dorpjes liggen in de verte en vragen ons af, gaan we daar naar toe?
Rond 11.30 weer een bar met een bord: dit is voor de volgende 15 km de laatste bar. We besluiten daar koffie te drinken en nemen er en flink chocoladebroodje bij.
Het terrein is wat golvend met af en toe een steil stukje. Het is verrukkelijk wandelen. We horen water stromen, alsof er een serie watervallen zijn, maar door de wolken zien we maar weinig ervan. Het is zo wel w at mysterieus. We komen bij een kapelletje/ hermitage. Er is een bron die goede omtrent borstvoeding. Helaas is de bron droog. Kitty zegt dat dit bij borstvoeding ook een probleem is. We pauzeren hier, eten sinaasappels en een muesli reep.
We lopen genietend door. Na 2.5 km komen we weer bij en kapel/ hermitage. Daarin en Duitse jongeman, die ons herkend van een eerdere ontmoeting. Debbie hier zou goed zij tegen wratten en voetplaten. De jongen heeft een gebroken voet gehad, die al wandelend minde pijn doet. Hij voelt hem nog wel. Hij vertelt dat hij in Warschaupact zijn PH over water heeft gehaald. Daar doemen ook onderzoek naar dit soort bronnen. Zowel Kitty als hij spoelen hun voeten onder het straaltje water uit de bron. Hij heeft er ook van gedronken. Hij zegt dat zijn pijn minder is in zijn voet. We zijn het er over eens dat dit een uitstekend dubbel blind onderzoek is. Hij heeft immers 2 voeten en beiden kunnen niet kijken.
We gaan door. Ondertussen is het helder werd geworden, met af en toe een wolkje wat de zonkracht verminderd.
We zien mogelijkerwijs de zee, maar zien eigenlijk alleen mist.
De hele tijd lopen we door een natuurlijk gebied. We zien wel en stuk waarvan hulst met felrode besjes staat. Na een poos begint het pad duidelijk te dalen. Plotseling zien we de zee, met flarden mist. Het pad gaat steil omlaag en we zien in de diepte een zeeschip liggen. Even later een fabriek en weer later wat rode daken. Om 15.30 lopen we Cees binnen. In de eerste bar een zak chips met 2 biertjes. (Alcoholvrij).
We moeten nog 3 km door. We vermannen onzelfstandige en hijsen de rugzakken weer op. Cees heeft een leuk verleidelijk centrum met een aantal albergue. We bijten door naar Corbusier. In dit plaatsje vinden we geen albergue. Bij navragen in mijn beste Spaans worden we verwezen naar As Hortensia. Dit blijkt een hotelletje pal aan het strand te zijn.
Kitty wordt er blij en bezorgd om. We krijgen een hele nette prijs en hebben een voortekenen kamer met eigen badkamer. Ik vraag na of zwemmen kan. Buiten het koude water zijner geen bezwaren. Kitty helemaal blij, trekt haalbaar andere. Ja dat heeft ze ruim 500 km meegesleept. En wij naar het strand. Ze is helemaal gelukkige met het zwemmen.
Daarna lekker een 10 minuten wandelen, nadat ze weer opgewarmd is door een douche om te gaan eten.