Je bekijkt de reis...
mijn 6e reis
Reisverslag Van Sobrado dos Mones naar Arzua
19 september 2017
|
Aantal keer bekeken
70
Aantal reacties
0
Arzúa,
Spanje
a
A
Van Sobrado dos Mones naar Arzua
Nog 39 km volgens paaltjes om naar Santiago te lopen.
We verlaten onze bruidssuite en gaan weer op pad.
Vandaag 22 km door glooiend terrein, eerst over mooie paden en in de middag meestentijds over de weg.
Na het ontbijt vertrekken we rond 8.38 uur
Bij het uitlopen van Sobrado zien we het klooster in de volle zon, terwijl er verderop nog ochtendnevel hangen. We proberen een zo goed mogelijke foto te maken. We worden via kleine weggetjes en onverharde paden langs de weg geleid. Soms een paar honderd meter over de weg, maar overwegend over achterpaadjes. Ondertussen varieert het uitzicht. Dan weer vergezichten, waarbij we over meerdere valleien kijken vol met nevel, dan weer lopen we tussen bossen en weilanden. Soms ook wat huizen waar we tussendoor lopen. Huizen die half of driekwart ingestort zijn, staan naast fantastisch gerestaureerde natuurstenen huizen of nieuwbouw. We blijven ons hierover verbazen. Ondertussen genieten we van de fraaie wandeling. We moeten een lange en steile hellingen op. Boven zweten we en doen onze vesten uit. Ik kijk rond en zie een merkwaardig verschijnsel. Windmolens staan op een hoge heuvel, maar de heuvel zelf is door nevels niet te zien. Het lijkt alsof de windmolens zweven in de hemel. Ook dit proberen we te fotograferen. Op onze telefoons ziet het eruit alsof dat niet zo is, helaas want het zag er super bijzonder uit.
Wat verder komen we op een splitsong: of 40 km naar Santiago of 48 km en dit is via Arzua. We smokkelen niks en gaan via Arzua.
We hebben zo'n 2 uur gelopen en arriveren op een kruispunt. Daar is een bar vol pelgrims, we kunnen er nog bij op het terras. Effe koffie, tonic en een paar magdalenas.
We steken het kruispunt over en zien op het richtingbordje Arzua 10 km.
We zeggen tegen elkaar als dat maar niet allemaal over de weg is...en dat is het helaas wel. Het landschap wordt steeds glooiende en overwegend dalen we. Het is een afwisselend landschap, met vaak maïs van ca. 1 meter hoog. Zo blijft er uitzicht voor ons. Ook weilanden en wat eucalyptusbos wandelen we aan voorbij. We zien een leuk oud kerkje, met een picknick-plek. Maar ja daar is buiten water niks voor ons.
Na een paar honderd meter is er een taberna. Er staat en man in de deur druk te praten, wanneer hij ons ziet houdt hij zijn sigaret net buiten de deur. Hij blokkeert de deur en praat door. Wij verstoren met ons "perdone" het gesprek ernstig, maar hij laat ons erin.
We komen in een soort huiskamercafebruari. De deur naar de keuken staat open en we zien een ouderwets houtfornuis, met wat oude pannen erop.
In het café zit een mevrouw met een enorm dikke kont, een oudere man en een kind van ca 12 maanden., wat ook behoorlijk mollig toont.
In de keuken staat oma, met een zwart schort aan, afgezakte zwarte kousen tot de enkels en cross aan. Zij liep te mopperen dat zij moest koken , later roken we aangebrand vlees., haar wraak?
We bestellen 2 alcoholvrije biertjes en krijgen er een bakje zoute nootjes bij. Gelet ons gezweet is dit een prima zoutaanvulling. Pa komt binnen en draagt zijn op meerdere plekken gescheurde overall met trots over zijn buik. Hij eet een stuk chorizo, zorgvuldig na het velletje erfgenaam te hebben en vervolgens dunne plakjes erafsnijdend. Mama geefit het kindje een groen goedje uit een plastic bakje, terwijl het kind op moe haar telefoon naar een filmpje kijkt. We vragen naar het toilet. Dat zit tussen de keuken en de gelagkamer (?). Het toilet zit links stijf tegen demuur, de rol wc papier hanet achter het toilet aan de muur. Het is er wel proper. Het gebruik is wat ingewikkeld constateer Kitty, nadat ze na mij het toilet bezoekt.
Buiten zag het huis er keurig uit, binnen droop de armoe eraf.
We moesten de overige kilometers over de weg lopen. Kitty had last van haar voet rechts mogelijk op het toilet teveel klemgezeten.
Het was warm, stukken in de volle zon op asfalt, soms stukjes onder bomen. Dat is dan een verademing.
We komen in Arzua aan en vonden een albergue.
Vanaf de hoek loopt er een hond mee, een erg vriendelijke hond die gelijk Alex als zijn baas ziet. Bij de alberguw zitten 2 dames en deze helpen ons contact remake met de eigenaares. Erg vriendelijk komt ze eerst niet over. Dat trekt later door Alex zijn sjarmus wat bij. Ze gaf mij de lakens om de beden op te maken, ik kon niet eens protest geven.
Ik tik dit in het centrum, nou ja zoiets.
We gaan zo dadelijk een plat combinados bestellen en opeten. Ik heb trek na 22 km wandelen.
We hebben heerlijk gegeten en als we terug komen heb ik een gesprek met de dames ze willen al om half zes vertrekken. Ze zijn gek dan is het nog donker. Ze schijnen een hond bij zich te hebben en omdat het morgen warm wordt willen ze op tijd vertrekken. Het zijn Spaanse dames ze komen uit malaga. Een van de twee is een jonge dokter de andere houd zich wat op de achtergrond.
Dus nu gauw gaan slapen her is zo half 6
We verlaten onze bruidssuite en gaan weer op pad.
Vandaag 22 km door glooiend terrein, eerst over mooie paden en in de middag meestentijds over de weg.
Na het ontbijt vertrekken we rond 8.38 uur
Bij het uitlopen van Sobrado zien we het klooster in de volle zon, terwijl er verderop nog ochtendnevel hangen. We proberen een zo goed mogelijke foto te maken. We worden via kleine weggetjes en onverharde paden langs de weg geleid. Soms een paar honderd meter over de weg, maar overwegend over achterpaadjes. Ondertussen varieert het uitzicht. Dan weer vergezichten, waarbij we over meerdere valleien kijken vol met nevel, dan weer lopen we tussen bossen en weilanden. Soms ook wat huizen waar we tussendoor lopen. Huizen die half of driekwart ingestort zijn, staan naast fantastisch gerestaureerde natuurstenen huizen of nieuwbouw. We blijven ons hierover verbazen. Ondertussen genieten we van de fraaie wandeling. We moeten een lange en steile hellingen op. Boven zweten we en doen onze vesten uit. Ik kijk rond en zie een merkwaardig verschijnsel. Windmolens staan op een hoge heuvel, maar de heuvel zelf is door nevels niet te zien. Het lijkt alsof de windmolens zweven in de hemel. Ook dit proberen we te fotograferen. Op onze telefoons ziet het eruit alsof dat niet zo is, helaas want het zag er super bijzonder uit.
Wat verder komen we op een splitsong: of 40 km naar Santiago of 48 km en dit is via Arzua. We smokkelen niks en gaan via Arzua.
We hebben zo'n 2 uur gelopen en arriveren op een kruispunt. Daar is een bar vol pelgrims, we kunnen er nog bij op het terras. Effe koffie, tonic en een paar magdalenas.
We steken het kruispunt over en zien op het richtingbordje Arzua 10 km.
We zeggen tegen elkaar als dat maar niet allemaal over de weg is...en dat is het helaas wel. Het landschap wordt steeds glooiende en overwegend dalen we. Het is een afwisselend landschap, met vaak maïs van ca. 1 meter hoog. Zo blijft er uitzicht voor ons. Ook weilanden en wat eucalyptusbos wandelen we aan voorbij. We zien een leuk oud kerkje, met een picknick-plek. Maar ja daar is buiten water niks voor ons.
Na een paar honderd meter is er een taberna. Er staat en man in de deur druk te praten, wanneer hij ons ziet houdt hij zijn sigaret net buiten de deur. Hij blokkeert de deur en praat door. Wij verstoren met ons "perdone" het gesprek ernstig, maar hij laat ons erin.
We komen in een soort huiskamercafebruari. De deur naar de keuken staat open en we zien een ouderwets houtfornuis, met wat oude pannen erop.
In het café zit een mevrouw met een enorm dikke kont, een oudere man en een kind van ca 12 maanden., wat ook behoorlijk mollig toont.
In de keuken staat oma, met een zwart schort aan, afgezakte zwarte kousen tot de enkels en cross aan. Zij liep te mopperen dat zij moest koken , later roken we aangebrand vlees., haar wraak?
We bestellen 2 alcoholvrije biertjes en krijgen er een bakje zoute nootjes bij. Gelet ons gezweet is dit een prima zoutaanvulling. Pa komt binnen en draagt zijn op meerdere plekken gescheurde overall met trots over zijn buik. Hij eet een stuk chorizo, zorgvuldig na het velletje erfgenaam te hebben en vervolgens dunne plakjes erafsnijdend. Mama geefit het kindje een groen goedje uit een plastic bakje, terwijl het kind op moe haar telefoon naar een filmpje kijkt. We vragen naar het toilet. Dat zit tussen de keuken en de gelagkamer (?). Het toilet zit links stijf tegen demuur, de rol wc papier hanet achter het toilet aan de muur. Het is er wel proper. Het gebruik is wat ingewikkeld constateer Kitty, nadat ze na mij het toilet bezoekt.
Buiten zag het huis er keurig uit, binnen droop de armoe eraf.
We moesten de overige kilometers over de weg lopen. Kitty had last van haar voet rechts mogelijk op het toilet teveel klemgezeten.
Het was warm, stukken in de volle zon op asfalt, soms stukjes onder bomen. Dat is dan een verademing.
We komen in Arzua aan en vonden een albergue.
Vanaf de hoek loopt er een hond mee, een erg vriendelijke hond die gelijk Alex als zijn baas ziet. Bij de alberguw zitten 2 dames en deze helpen ons contact remake met de eigenaares. Erg vriendelijk komt ze eerst niet over. Dat trekt later door Alex zijn sjarmus wat bij. Ze gaf mij de lakens om de beden op te maken, ik kon niet eens protest geven.
Ik tik dit in het centrum, nou ja zoiets.
We gaan zo dadelijk een plat combinados bestellen en opeten. Ik heb trek na 22 km wandelen.
We hebben heerlijk gegeten en als we terug komen heb ik een gesprek met de dames ze willen al om half zes vertrekken. Ze zijn gek dan is het nog donker. Ze schijnen een hond bij zich te hebben en omdat het morgen warm wordt willen ze op tijd vertrekken. Het zijn Spaanse dames ze komen uit malaga. Een van de twee is een jonge dokter de andere houd zich wat op de achtergrond.
Dus nu gauw gaan slapen her is zo half 6